ماه مبارک رمضان، مهم ترین فرصت رشد و تعالی معنوی است و نخستین هدفی که در تمام ابعاد و غایات و شئون گوناگون این ماه وجود دارد، بالارفتن انسان در مدارج عبودیت است.
برپایی مجالس افطار و چیده شدن سفره های افطاری و سحری نیز قبل از کارکردهای متنوع فردی و اجتماعی به این هدف اساسی نظر دارد. دورهم نشستن مردم و تجدید دیدارها و ایجاد آشنایی ها و به قول معروف «چشم در چشم شدن» های افطاری ماه رمضان، یکی از عوامل اساسی همبستگی اجتماعی و ایجاد احساس وحدت و همدلی است که شاید در پرتو فضای روحانی این ماه تاثیر و برکت دوچندان می یابد، اما مهم تر از همه کارکرد معنوی افطار دادن به روزه داران است.
پیامبر اکرم (ص) در خطبه شعبانیه معروف خود به مسلمانان توصیه کردند که از این فرصت استثنایی برای نجات خویش از آتش جهنم استفاده کنند؛ «هر کس روزه داری مؤمن را افطار دهد گویی بنده ای آزاد کرده و همین باعث نجات او از آتش جهنم خواهد بود».
این هدف اساسی نیازی به امکانات فراوان و سفره های رنگارنگ و توانایی گسترده مالی ندارد و حتی با پذیرایی ساده یک خرما و یک لیوان آب محقق می شود.
بالابردن توقع و انتظار عمومی در شکل و حجم پذیرایی و نوع افطارهای ماه رمضان، تنها باعث محدود شدن این گردهمایی های مبارک و محروم گشتن مردم از این فرصت طلایی است.
تصویر خوش رنگ و لعابی که رسانه های گوناگون مخصوصا تلویزیون از سفره های افطاری – چه در اخبار و گزارش ها و چه در مجموعه های تلویزیونی و فیلم های سینمایی – ارائه می دهند یا توقعی که آگهی های تصویری بازرگانی، بیلبوردها، پوسترها و … در ذهن مخاطب ایجاد می کنند به مرور هم باعث محدود شدن پذیرایی افطار می شود و هم کار را بر قشرهای مستضعف و حتی عادی جامعه سخت می سازد.
وقتی این توقع به وجود آید که در کنار نان تازه و پنیر و سبزی باید حتما مغز گردو یا آش و حلیم هم باشد ودر کنار شربت و چای و خرما حتما باید چند رقم دسر و میوه هم قرار گیرد به طور طبیعی تکلیف وعده شام معلوم است!
حال خانواده ای که مثلا پدرش یک شخص عادی با حقوق بازنشستگی است و چندین نوه و نتیجه هم دارد، برای یک پذیرایی ساده بستگان و نزدیکان خود باید چه کند؟
چشم و هم چشمی، نهایت ندارد و توقع و انتظار مادی هم هرگز پایان نخواهد داشت و البته طبیعی است که این روند به مرور نتیجه ای جز حذف و نابودی فرصت های معنوی نداشته باشد.
این که صاحبان کالاها اصرار داشته باشند که روز به روز سفره ها رنگین تر و مفصل تر بشوند عجیب نیست زیرا آنها هدفی جز توسعه بازار و فروش بیشتر ندارند و اگر بتوانند حتی کاری می کنند که باور کنیم در سفره افطار باید مثل سفره هفت سین حتما هفت رقم شام و هفت نوع دسر چیده شود!
لیکن از کسانی که ماه رمضان را ماه معنویت و ایمان می دانند عجیب است که هدف اصلی این سفره ها را فراموش کنند و به جای حفظ اصالت و پایین آوردن سطح توقع عمومی، خودشان هم وارد این بازی شوند.
باید کاری کرد تا سادگی و عادی بودن سفره های افطار حفظ شود و همه به یاد داشته باشند که می توان با یک نان و پنیر یا تخم مرغ و نیمروی ساده هم سفره انداخت و حتما نیازی به سفره های رنگارنگ نیست که چند رقم مقدمات و مخلفات داشته باشد و گمان کنیم که مثلا زولبیا و بامیه نیز از واجبات ماه مبارک رمضان است!
منبع: روزنامه خراسان، به قلم محمدرضا زائری
برای اطلاع و استفاده از سایر مطالب ما، به کانال تلگرام خانه ما بپیوندید:
